Damon 

Zostaliśmy w tym miejscu jeszcze troche. Musiałem spalić ciało tej wiedźmy. Gdy tylko to zrobiłem szybko pojechaliśmy razem z Bonnie do domu. Szybko weszliśmy na górę, do sypialni w której leżała Sophie.

-Damon, musze wykonać jeszcze jeden czar. Odsuń się- Powiedziała Bonnie. Odeszłem, wypowiedziała jakieś zaklęcie i... Sophie się obudziła!

-Nareszcie! Obudziłaś się.- powiedziałem. Razem z Bonnie byliśmy bardzo szczęśliwi. 

-Jak widać. Dzięki- odpowiedziała oschłym tonem i wybiegła z domu. 

Stałem jak wryty. 

-Damon? Wszystko będzie dobrze. Ona musi się oswić z tym co się stało.-Powiedziała Bonnie.

-Damon?!-Powtórzyła.

-Tyle dla niej zrobiłem. Poszedłem po butelke bourbonu. 

-Pijesz?- spytałem. 

-Nie ide jej poszukać.- odpowiedziała Bonnie.

Bonnie

Poszłam poszukać Sophie. Co ona sobie wogule myśli? Jak mogła tak potraktować Damona...-pomyślałam. W tym samym czasie zadzwonił mi telefon. To Meredith. Przez tą całą sprawe zapomniałam o niej...

-Hej-odebrałam telefon.

-Cześć. Dawno się nie widziałyśmy. Nie było cię w szkole przez kilka dni- powiedziała.

-Tak. Miałam bardzo ważne sprawy na głowie.-odpowiedziałam.

-Tylko pamietaj, że się przyjaźnimy...-zakończyła rozmowe.

Biedna Meredith. Kompletnie zaniedbałam naszą przyjaźń. Muszę jej to wynagrodzić, ale najpierw znajde Sophie.  Przeszłam przez park, zobaczyłam ją w jakiejś uliczce kiedy się karmiła. Kiedy mnie zobaczyła przestała i szybko podbiegła.

-Bonnie przepraszam. Przepraszam że się tak zachowałam.-powiedziała ze smutkiem.

-To nie mnie powinnaś przepraszać, tylko Damona. Zrozum to on cie kocha!- dałam jej do zrozumienia.

-Ale ja też coś do niego czuje.- odpowiedziała. 

-To na co czekasz? Idź do niego!-krzyknełam z uśmiechem. 

Pożegnałyśmy się. Zadzwoniłam do Meredith i się z nią umówiłam na spotkanie. Tak jak kiedyś...

Sophie

Jest mi tak strasznie głupio. Gdyby nie Damon dalej byłabym uśpiona. Jezu jak ja się zachowałam! Pójdę do niego i go przeprosze. Nie wiem czrmu byłam taka oschła. Szłam sobie ulicą i zaczepiła mnie kobieta z domu na przeciwko. 

-Nie widziałam pani dawno.- powiedziała.

-Byłam chora wogule, co panią to obchodzi. Muszę iść mam ważne sprawy.-odparłam.

-Pukałam do pani i nie było nikogo...-odpowiedziała.

-Głupia babo! Byłaś u mnie, otworzyłam ci drzwi lecz byłam chora.-zahipnotyzowałam ją i poszłam dalej. Niedługo byłam pod domem Damona. Zapukałam do drzwi.

-Wpuścisz mnie?-spytałam.

-Wejdź.-odprał.

-Damon, przepraszam cie. Nie wiem co we mnie wtedy wstąpiło. I dziekuje ci.

-Nie ma sprawy. Ważne że już jesteś. 

Podeszedł do mnie i mnie pocałował. Odsunełam się na chwile i odwzajemniłam jego pocałunek.

 Ja go kocham.-pomyślałam.

-Sophie, kocham cie.-wyszeptał.

Uśmiechnęłam się do niego a on mnie przytulił.